یوونتوس، داستان یک عشق بزرگ – قسمت دوم
خداحافظی دل‌پیرو
همانطور که توی پست قبلی گفتم، علاقه من به یوونتوس بخاطر دل‌پیرو شروع شد، کسی که بهش لقب ” Il Pinturicchio ” رو دادن که لقب یکی از نقاش‌های عصر رنسانس ایتالیا بود. و بخاطر این بود که مثل یک هنرمند و نقاش توی زمین کار میکرد و واقعا فوتبال رو تبدیل به یک هنر کرده بود.
به دل‌پیرو لقب‌های دیگه‌ای مثل شاه ضربههای ایستگاهی دادن که حتی دیوید بکام مرد لحظه‌ها میگه هنوز نتونستم مثل دل‌پیرو ضربه ایستگاهی بزنم.
اون برترین گلزن تاریخ یوونتوسه، و به همراه روبرتو باجو چهارمین گلزن تاریخ تیم ملی ایتالیاست. مارادونا درباره‌ش میگه: «گاهی احساس میکنم سن دل‌پیرو هیچگاه بالا نمی‌رود.» همچنین بهش لقب پسرطلایی فوتبال ایتالیا رو هم داده‌اند.
دل‌پیرو برای من نماد یه فوتبالیست کامل بود، توی زمین همه‌کار میکرد، کاشته‌های بی نظیرش، شوت‌ها و برگردون‌هاش، پاس گل‌هاش و…، با اخلاق بودنش، کسی که فکر نکنم طرفدار فوتبالی وجود داشته باشه که دل‌پیرو رو دوست نداشته باشه. یا یبار خونده بودم هیچوقت کارت قرمز نگرفته تو بازیش، خوش‌تیپ و خوش‌استایل و به قول خودش جنتلمن واقعی و خب همه این‌ها باعث شد که عاشقش باشم.
۱۳ می ۲۰۱۲ دل‌پیرو توی آخرین بازی فصل جلوی آتالانتا بازی کرد و حتی گل هم زد، یکی از به یاد موندنی‌ترین گل‌هاش بود. اواسط نیمه‌ی دوم بود که تعویض شد و از زمین بیرون اومد، هیچوقت اون لحظه رو یادم نمیره که تعظیم کرد به هوادارها، منم مثل همه‌ی هوادارها اون لحظه گریه میکردم و حتی بعدها هروقت اون صحنه رو میدیدم بازهم گریه میکردم. ?
تاریخ ۳۰ ژوئن دل‌پیرو در نامه‌ای سرگشاده به هوادارن نوشت:
این لباسی بود که من اون رو دوست داشتم و همیشه دوست خواهم داشت و همیشه برای من عزیز و محترم هست … . از فردا من دیگه بازیکن یوونتوس نیستم، اما من همیشه یکی از شما هستم. حالا یک ماجراجویی جدید برای من وجود داره، پس از اینکه من بعد از 19 سال اخراج شدم!
این مقاله تو سایت طرفداری درباره دل‌پیرو خیلی کامله و اگر دوست داشتین بخونید.
خداحافظی بوفون
بعد از دل‌پیرو از اون نسل خفن و وفادار فقط بوفون مونده بود، سوپرمن همیشه توی توجه‌ها بود و دروازه‌بان قرن ۲۱ لقب داشت. با رفتن دل‌پیرو اون کاپیتان یوونتوس شد و کسی بود که باعث میشد بازی‌های یووه رو دنبال کنم و ببینم. درسته پست دروازه‌بان داره و تو بعضی از بازی‌ها شاید خیلی کم دیده بشه، ولی حضورش، مدیریت و تسلطش روی تیم، سیوهای فوق‌العاده و بی‌نظیرش، و بوفون هم کسیه که فکر نکنم طرفدار فوتبالی وجود داشته باشه که بهش علاقه‌مند نباشه.
بوفون توی کارنامه‌ش فقط یه قهرمانی چمپیونزلیگ کم داشت، با تیم و بعد از اون بحران‌ها دوبار به فینال رفتن ولی نتونستن قهرمانی رو بگیرن، شاید اگر دل‌پیرو هم توی این بازی‌ها بود اوضاع جور دیگه‌ای میشد. ولی همیشه با بغل کردن‌های بازیکن‌های حریف، صحنه‌های قشنگی رو بوجود می‌آورد. اشک‌هاش بعد از این باخت‌ها که اشک همه رو در می‌آورد.
اون خودش گفته بود هروقت حس کنم حضورم توی تیم به تیم لطمه میزنه و دیگه مفید نیستم، از فوتبال خداحافظی میکنم. از دو، سه سال پیش صحبت‌هایی بود که ۲۰۱۸ از فوتبال خداحافظی میکنه برای همیشه، حتی یکی از دلایل اصلی که من رفتم خدمت این بود بتونم پاسپورت بگیرم و به جام‌جهانی ۲۰۱۸ برسم و بتونم آخرین بازی‌های بوفون رو از نزدیک ببینم، که متاسفانه ایتالیا به جام نرسید و بوفون از عرصه ملی خداحافظی کرد. اما با پایان فصل بازی‌ها گفت که فصل بعد قطعا توی یوونتوس بازی نمیکنه یا به تیم دیگه‌ای میره، یا در پست مدیریتی که بهش پیشنهاد شده بود تو یووه ادامه میداد. بعد از مدتی هم با تیم پی‌اس‌جی توافق کرد و به این تیم رفت. سوپرمنی که قصد نداره بازنشست بشه و هیچوقت تسلیم نمیشه. درسته که دیگه توی یوونتوس نیست و شاید امسال با توجه به بازیکن‌هایی که گرفته بتونه قهرمان چمپیونزلیگ بشه و اگر اینطور بشه حیف که بوفون توی تیم نیست، ولی هنوز میشه از بازی‌هاش و سیوهاش لذت برد و حتی خود من میتونم برم و از نزدیک بازی‌هاش رو ببینم.
شش هزار و یکصد و یازده روز
شش هزار و یکصد و یازده لحظه پر از شور و اشتیاق ناب
از لذت بردن، گریه کردن، از شکست‌ها و پیروزی‌ها
—-
از شما متشکرم
از تک تک شما متشکرم
چراکه هر یک از شما کمک کردید که هر لحظه از زندگی ام به خصوص زندگی سیاه و سفیدم را رقم بزنم. زندگی که یک جلد دوم شده است.
برای خواندن متن کامل خداحافظی بوفون به این لینک برید.
و عشق به یوونتوس
من همیشه بعد از رفتن دل‌پیرو از تیم به خودم میگفتم با رفتن بوفون فوتبال برای من تموم میشه و دیگه ارزشی نداره، الان تقریبا اینطور شده ولی این یوونتوس و تیم هست که باقی میمونه و از عشق به یووه نمیشه گذشت، نمیشه بازی‌هاش رو ندید و دنبال نکرد.
برای من یوونتوس فقط یه تیم نیست، یجورایی میشه از هر بازیش درس گرفت، و سبک زندگی باشه، اگر درست یادم باشه فرگوسن یه‌بار گفته بود من به بچه‌های تیمم همیشه بازی‌های یووه رو نشون میدم و ازشون میخوام اشتیاق به بردن و تسلیم نشدن رو یاد بگیرن، یوونتوس تیمیه که تا ثانیه آخر مبارزه میکنه، حتی اگر با اختلاف ۲، ۳ گل جلو باشه، بازهم مربی سرشون داد میزنه و ازشون میخواد تا بازی رو ول نکنن.
بازی نیمه‌نهایی این فصل چمپیونز که بین یووه و رئال بود، یووه تو زمین خودش (که آمار خیلی خوبی داشت توی نباختن) با نتیجه ۳-۰ به رئال باخت تا تقریبا ناامید باشیم از صعود، یووه خیلی بد بازی کرد و از اونور رئال فوق‌العاده بود، اون گل برگردون رونالدو هم که بی‌نظیر بود. اما بازی برگشت بهترین بازی و بدترین بازی‌ای بود که تو عمرم دیدم. مانژوکیچ دقیقه ۲ و ۳۷ توی جهنم برنابئو دوتا گل به رئال زد و متیودی هم دقیقه ۶۰ گل سوم رو زد تا بازی در مجموع مساوی بشه و امیدواری یووه زیاد باشه، برعکس بازی رفت یووه عالی بود و رئال خیلی بد بازی میکرد.
و اما پنالتی‌ای که توی وقت‌های اضافه برای رئال گرفته شد، یه فوتبال کثیف و داوری کثیف، تقریبا تمام دنیا به جز طرفدارهای رئال میگفتن که پنالتی نبود، و اوج داوری کثیف اخراج بوفون بخاطر اعتراضش بود، داوری که اعتراض‌های بدتر از اون رو قبل‌تر دیده بود و نهایت کارت زرد داده بود. بعضی‌ها میگفتن بوفون میتونست مثل زیدان تو فینال ۲۰۰۶ که تراژدیک اخراج شد، اگر مطمئن بود که دیگه قرار نیست بازی کنه داور رو میزد و اخراج میشد (من هم موافقم). که حتی مصاحبه کرد داور بجای قلب سطل آشغال توی سینه‌ش داره که بخاطر همین مصاحبه جریمه و چندبازی محروم شد.
داوری توی بازی رفت و برگشت حرف‌ها و اشتباهات زیادی داشت، ولی به قول خود بوفون: بازنده‌ها همیشه از داوری حرف میزنند و بهانه داوری میگرند. ولی از این یدونه اشتباه نمیشه گذشت، هیچوقت نمیشه گذشت… . این بازی تمام رویاها و آرزوهای ما رو نابود کرد، بعید میدونم لیورپول توی فینال میتونست جلوی یووه قوی، متحد و یکدست و آخرین امید بوفون برای رسیدن به جام که تمام تیم براش میجنگیدن وایسه.
در نهایت اسطوره‌های زیادی توی تیم اومدن و رفتن و جاودانه شدن، ولی این یوونتوس و سیاه و سفید هست که باقی مانده و خواهد ماند و هیچوقت نمیشه ازش دست کشید، حتی به سری B سقوط کنه.
ممنون که این مطلب بلند و طولانی رو خوندین، من زیاد توی نوشتن خوب و قوی نیستم، اگر ایراداتی وجود داشت عذرخواهی میکنم و خوشحال میشم که با نظرهاتون به بهتر شدن مطالب آینده‌ی من کمک کنید.
منابعی که برای نوشتن قسمت قبل و این قسمت استفاده کردم:
مقاله‌ی سایت طرفداری درباره‌ی دل‌پیرو
نامه خداحافظی بوفون از هواداران یوونتوس
و برخی از تاریخ‌ها و نتیجه‌ها و عکس‌ها از سرچ گوگل استفاده کردم تا مطلب دقیق‌تر باشه.